Terwijl ik de restanten van het kerstdiner nog zit te verteren en mijn maag zich opmaakt voor de oliebollen, buig ik me over deze overpeinzing. Overigens lezen jullie die pas als ook de oliebollen allemaal verwerkt zijn. Maar ik schrijf dus in de week tussen kerst en nieuwjaar. Een week die bol staat van de vredige gedachten, herinneringen aan het aflopende jaar en voornemens voor het komende jaar.
De tijd ook van cabaret op de televisie. Jullie weten al hoe “onze” Pieter het heeft gedaan in zijn oudjaarconference. Mijn hart klopt nog vol verwachting. Ik zag al wel de conference van Roué Verveer. Het thema van zijn verhaal was dat hij niet zo gediend was van mensen die hem zeggen wat hij moet doen. En daarbij moesten ook wij milieuridders (m/v) het ontgelden.
Want wij vragen ook zo het een en ander van de doorsnee Nederlander, waartoe ook Roué zichzelf blijkbaar rekende. Ik heb de neiging kunnen onderdrukken de TV uit te zetten. Vooral toen Roué vond dat hij gewoon moet kunnen vliegen. De reden waarom mensen niet – of in ieder geval maar heel weinig – zouden moeten vliegen werd door hem compleet genegeerd. Ter vergelijking, er is ook een reden voor bijvoorbeeld een snelheidslimiet op de Nederlandse wegen. Het is niet heel raar dat aktiviteiten waarmee je anderen schade kunt berokkenen aan banden worden gelegd.
Maar zijn publiek vermaakte zich kostelijk en leek het volkomen met hem eens. Er was niemand die zich aan het podium vast kwam lijmen om te protesteren tegen deze openlijke bekentenis van iemand die zich niets lijkt aan te trekken van de opwarming van de aarde. En dat zette mij toch ook aan het denken.
In de “Puur Natuur”, het blad dat Natuurmonumenten uitgeeft, las ik een quote van de socioloog Nadine Maarhuis (oorspronkelijk in de Groene Actiegids): “We hebben niet een klein aantal mensen nodig dat perfect groen leeft, maar heel veel mensen die dat imperfect doen”. Anders gezegd: Zijn wij als milieuridders soms niet wat te streng en eisen we perfectie van mensen? Jagen we de mensen niet juist tegen ons in het harnas?
Ook daar laat Verveer zich over uit. Verveer groeide op in een Suriname waar homosexualiteit niet leek te bestaan. Net als veel andere zaken, waarvan hij pas in z’n puberteit weet kreeg. En leerde het te accepteren, maar dat heeft soms tijd nodig. En daarmee komen we weer uit bij z’n rode draad: vertel mij (en anderen) niet wat ik (en zij) moet doen. Maar ook geef me de tijd. Mensen hebben de tijd nodig om zich veranderingen eigen te maken.
Die boodschap zouden wij er ook uit kunnen oppikken. Geef mensen wat tijd om te leren andere keuzes te maken en verwacht niet meteen perfectie. Ook wij moeten ons steeds af blijven vragen hoe onze boodschap overkomt. Want als de manier waarop we de boodschap brengen vooral weerstand oproept, spannen we het paard achter de wagen.
Tegelijkertijd mogen we van doorsnee Nederlander Roué verwachten dat hij zich ook eens afvraagt waarom mensen iets van hem vragen. Want als je alles negeert wat mensen naar je roepen kun je ook zomaar onder de tram terechtkomen.
30-12-24 RA